گچ مرده
گچ بی جان . گچی که هیچ وقت سخت نمی شود و تا قبل از خشک شدن حالت پلاستیسیته خود را از دست نمی دهد.
این ملات زمان گیرش طولانی تری نسبت به گچ زنده دارد.
لذا گچ کارها معمولاً برای صاف و صیقلی و یکدست کردن سطوح مورد نظر، از ملات گچ کشته استفاده می کنند.
از ملات گچ کشته برای انجام لایه نهایی گچ کاری بهره می برند.
ضخامت اجرای گچ کشته نباید حداکثر از یک الی دو میلیمتر تجاوز کند زیرا در غیر اینصورت پوسته پوسته شده، ترک میخورد و احتمالاً از سطح کار جدا می گردد.
زودگیر بودن گچ که از خصوصیات طبیعی آن است، سبب می شود نتوان سطوح وسیع را به صورت یک جا، سفید کاری نمود. زیرا پیش از پرداخت و صیقلی کردن با ماله، سخت شده و حالت پلاستیکی و شکل پذیری خود را از دست می دهد.
برای غلبه بر این مشکل پس از پوشش گچ خاک توسط اندود گچ، سطح آن را کشته کشی می کنند. گچ کشته در واقع همان گچ سفید کاری است که تا پیش از خشک شدن، خاصیت شکل پذیری خود را حفظ می کند.
هنگام تهیه ملات آن بر خلاف گچ سفید کاری که مدتی برای جذب آب توسط دانه های گچ زمان داده می شود، پس از پاشیدن پودر گچ در ظرف آب، بلافاصله اقدام به هم زدن می کنند تا مانع از تشکیل کریستال های لازم جهت سخت شدن گردند. عمل مالش ملات گچ به مدت ده تا دوازده دقیقه صورت گرفته و سپس ملاتی حاصل می گردد که در اصطلاح بنایی، کشته نامیده می شود.
این ملات به مدت طولانی شکل پذیر بوده و به استاد گچ کار، فرصت پرداخت مناسب می دهد. هنگامی که گچ کشته شروع به سفت شدن کند، دوباره آن را مالش داده و به میزان که آب جذب گچ شود، به آن آب اضافه می کنند تا به حالت خمیر باقی بماند.