آبهای سرزمینی
به حاشیهای از دریا که مجاور ساحل است گفته میشود. این قسمت از دریا به همراه فضای بالا، بستر دریا و زیر بستر آن تحت حاکمیت کشور ساحلی قرار دارد.
محدوده دریای سرزمینی بر اساس کنوانسیون ۱۹۸۲ حقوق دریاها حداکثر دوازده مایل دریایی (هر مایل دریایی حدود ۱۸۵۲ متر است) از خط مبدأ دریا است. خط مبدأ پائینترین حد جزر دریا است. قاعده تعیین حداکثر دوازده مایل به عنوان دریای سرزمینی در حال حاضر به عنوان قاعدهٔ حقوق بینالملل عرفی پذیرفته شدهاست.
بلافاصله بعد از آبهای سرزمینی، آبهای آزاد و آبهای بینالمللی محسوب میشود.
از خط مبدأ به سمت ساحل: آبهای داخلی
تا ۱۲ مایل دریایی دورتر از ساحل: آبهای سرزمینی
۱۲ مایل دریایی دیگر پس از آن: منطقه همجوار
تا ۲۰۰ مایل دریایی دور از ساحل: منطقه انحصاری اقتصادی
فراتر از آبهای سرزمینی: آبهای آزاد