عاریه عقدی است که به موجب آن یکی از طرفین به طرف دیگر اجازه می دهد که از عین مال او به طور رایگان منتفع شود. عاریه دهنده را معیر و عاریه گیرنده را مستعیر گویند.
هر چیزی که بتوان با بقای اصلش از آن منتفع شد، می تواند موضوع عقد عاریه قرار بگیرد. منفعتی که مقصود از عاریه است، منفعتی است که مشروع و عقلایی باشد.
عاریه عقدی است جایز و به موت هر یک از طرفین منحل می شود.
مستعیر ضامن تلف یا نقصان مال عاریه نیست مگر در صورت تفریط یا تعدی.
مستعیر مسئول نقصان ناشی از استعمال مال عاریه نیست.
اگر بر مستعیر شرط ضمان شده باشد مسئول هر کسر و نقصانی که ایجاد شود، خواهد بود، اگر چه مربوط به عمل او نباشد.
مخارج لازمه برای انتفاع از مال عاریه بر عهده مستعیر است و مخارج نگاهداری آن تابع عرف و عادت است مگر اینکه شرط خاصی شده باشد.
مستعیر نمی تواند مال عاریه را به هیچ نحوی به تصرف غیر دهد مگر به اذن معیر.