قرار عبارت‌است از تصمیم قضایی، که از سوی مقام قضایی در طول تحقیقات مقدماتی و در مقام انجام دادن تحقیق و در موارد استثنایی در جریان محاکمه و رسیدگی دادگاه صادر می‌شود ، این تصمیم ممکن است ناظر به متهم، سایر اشخاص، یا در مورد اشیاء و اموال آنان باشد.
تعریفی از کلمه «قرار» در قانون بیان نشده است. اما در ماده ۲۹۹ قانون آیین دادرسی مدنی، قانون‌گذار در تعریف حکم چنین بیان داشته است. که: «چنانچه رای دادگاه، راجع به ماهیت دعوا و قاطع آن به طور جزیی یا کلی باشد. حکم و در غیر این صورت، قرار. نامیده می‌شود.»
در معنای اصطلاحی هم قرار به رأیی گفته می شود که شامل یکی یا به طور اولی شامل هیچ کدام از ویژگی های احکام (راجع به ماهیت دعوا و قاطع آن بودن) نباشد.
انواع قرارها:
1- قرار اعدادی یا مقدماتی:
قرار تحقیق محلی
قرار معاینه محلی
قرار کارشناسی
قرار اناطه
قرارهای قرینه (تمهیدی) و ساده
2- قرارهای قاطع
انواع قرارهای قاطع دعوا
قرار سقوط دعوا
قرار رد دعوا
قرار عدم استماع دعوا
قرار ابطال دادخواست
قرار رد دادخواست
3- سایر قرارها
قرارهای قبولی
قرارهای موقت شامل:
الف- قرارهای تامینی
ب – قرارهای تأخیر و توقیف اجرا