ماده 1 آئین‌نامه اجرایی قانون پیش فروش ساختمان
در این آیین‌نامه اصطلاحات زیر در معانی مشروح به کار می‌روند:
الف – قانون: قانون پیش‌فروش ساختمان – مصوب 1389-.
ب – پیش‌فروشنده: مالک رسمی زمین یا سرمایه‌گذار یا مستاجر.
پ – مالک رسم-ی زمین: شخصی که مطابق ماده (22) قانون ثبت اسناد و املاک – مصوب 1310 – دارای سند رسمی مالکیت می‌باشد.
ت – مستاجر: شخصی که به موجب سند رسمی دارای حق احداث بنا بر روی عین مستاجره می‌باشد.
ث – سرمایه‌گذار: شخصی که به موجب سند رسمی با مالک یا مستاجر برای احداث بنا سرمایه‌گذاری می‌نماید و واحد یا واحد‌های ساختمانی مشخص از بنای احداثی با حق فروش به وی اختصاص می‌یابد.
ج – سند رسمی: سندی که بین پیش‌فروشنده و پیش‌خریدار یا واگذارنده و منتقل‌الیه حقوق و تعهدات ناشی از آن، در دفاتر اسناد رسمی تنظیم می‌گردد.
چ – عملیات پی ساختمان: عملیاتی که پس از خاکبرداری و در اجرای پی‌ریزی (فونداسیون) جهت استقرار ستون‌های ساختمان یا دیوار‌های باربر بر روی پی انجام می‌گیرد و با پایان آن، اجرای اسکلت ساختمان شروع می‌شود.
ح – مهندس ناظر: شخصی که دارای پروانه اشتغال به کار مهندسی از وزارت راه و شهرسازی بوده و از طرف مالک یا پیش‌فروشنده به مرجع صدور پروانه ساختمان معرفی و پس از موافقت مرجع مربوط، مسئولیت نظارت بر اجرای ساخت و ساز ساختمان را براساس پروانه ساختمان و شناسنامه فنی و ملکی ساختمان و سایر تکالیف مقرر برعهده دارد.
خ – گواهی اتمام ساختمان: برگه‌ای با امضای مهندس ناظر که به موجب آن پایان عملیات ساختمانی براساس مقررات ملی ساختمان به مرجع صدور پروانه ساختمان اعلام می‌گردد.
د- شناسنامه فنی و ملکی ساختمان: سندی که براساس بند (ز) ماده (21) قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان – مصوب 1374 – و مطابق دستورالعمل وزارت راه و شهرسازی مشتمل بر سیستم و پایداری سازه، تاسیسات برقی و مکانیکی و مشخصات معماری ساختمان صادر می‌شود.
ذ- هیات داوری: هیات موضوع ماده (20) قانون.