از انواع پوشش ضد حریق است. پوشش ضد حریق پایه معدنی ملاتی است که از ترکیب مواد معدنی شامل ورمیکولیت یا پرلیت پشم سنگ با گچ یا سیمان به عنوان چسباننده و همچنین الیاف تقویت کننده ملات می باشد. برای جلوگیری از ترک خوردگی نشات گرفته از تنش های حرارتی از الیاف استفاده می شود.
پوشش های ساخته شده بر پایه مواد معدنی برای درجه حرارت های بالای 1000 درجه سانتیگراد و مدت زمان طولانی تر حریق مناسب می باشند.
این مواد معدنی به صورت دوغاب و توسط فشار هوا بر روی سازه ها شاتکریت (پاشیده) می شوند و توانایی ایجاد مقاومت در حدود چهار ساعت در مقابل حریق های هیدروکربنی را دارند.
پوشش ضد حریق سیمانی و پوشش ضد حریق گچی دسته بندی پوشش ضد حریق به لحاظ مواد چسباننده آن است.
مواد تشکیل دهنده پوشش ضد حریق
پوشش های ضد حریق معمولاً از ورمیکولیت، پرلیت، سیمان پرتلند، کربنات کلسیم، مونت موریلونیت و گچ تشکیل می شوند.
نقش اصلی گروه های تشکیل دهنده پوشش های ضد حریق به صورت زیر است:
ورمیکولیت یا پرلیت: عایق، ضد حریق، حجم دهنده، سبک کننده
سیمان پرتلند: ایجاد استحکام
کربنات کلسیم: حجم دهنده و سبک کننده
میکا: به علت استحکام بالا در ترکیب با سیمان نقش سنگ دانه ها و ماسه را در بتن ایفا می کند و باعث استحکام نهایی بتن می شود.
مونت موریلونیت: با افزایش دما منبسط می شود و نقش افزایش مقاومت و استحکام در دماهای بالا را دارد.
گچ: گیرش اولیه سریع ملات پس از شاتکریت بر روی سازه
افزودنی های پوشش ضد حریق
در ترکیبات پوشش های ضد حریق از برخی مواد آلی به عنوان افزودنی به ترکیب استفاده می شود تا برخی خواص جهت بهبود کیفیت یا آسانتر شدن استفاده در عمل به دست آید.
لاتکس : به منظور چسبیدن و گیرش اولیه ملات به سازه فلزی در اولین پاشش به میزان 4 لیتر در 20 کیلوگرم ملات استفاده می شود.
تیلوز: به عنوان چسب و به میزان 0.5 درصد در ترکیب استفاده می شود.
هواساز: با ایجاد حباب های ریز و یکنواخت به میزان 0.05-0.01 درصد مقدار دانسیته و ضریب هدایت حرارتی کاهش می یابد.
طرح اختلاط پوشش ضد حریق
طرح اختلاط دقیق و استاندارد شده ای شناسائی نشد.
.