عقد صلح در فقه و حقوق ایران نوعی عقد لازم است که در آن هردو دو طرف ، توافق بر امری میکنند که عنوان آن امر از عقود معروف از قبیل بیع، رهن، اجاره و امثالهم نباشد.
صلح در لغت به معنای سازش کردن ، آشتی ، توافق کردن در کاری است خواه تملک عین یا منفعت و یا اسقاط دین و یا حق و یا غیر آن یا در مورد رفع نزاع و یا جلوگیری از نزاع احتمالی و یا در مورد معامله باشد.
در حقوق و قوانین موضوعه عقد صلح یکی از عقود معین محسوب می شود.
براساس ماده ۷۵۲ قانون مدنی عقد صلح به سه دسته تقسیم می شود:
- صلح در جهت رفع نزاع
صلحی است که در آن طرفین دعوا با یکدیگر تراضی می کنند و به دعوا خاتمه می دهند. - صلح در جهت جلوگیری از نزاع
صلحی است که طرفین برای حل اختلافات فی مابین توافق میکنند. - صلح در جهت معامله
این صلح عقدی است که می تواند جایگزین عقود دیگری مانندبیع،اجاره،عاریه، هبه وابراءشود،
موارد فسخ صلح براساس ماده ۷۶۰ قانون مدنی خیارات و اقاله می باشد.
انواع عقد صلح
- صلح محاباتی
صلح عمریصلح خیاریصلح معوضصلح غیرمعوض
ماده ۷۵۳ ، ماده ۷۵۴ , ماده ۷۵۵ ، ماده ۷۵۶ ، ماده ۷۵۷ ، ماده ۷۵۸ ، ماده ۷۵۹ ، ماده ۷۶۰ ، ماده ۷۶۱ ، ماده ۷۶۲ ، ماده ۷۶۳ ، ماده ۷۶۴ ، ماده ۷۶۵ , ماده ۷۶۶ ، ماده ۷۶۷ ، ماده ۷۶۸ ، ماده ۷۶۹ ، ماده ۷۷۰ قانون مدنی به توضیح شرایط و ویژگی های عقد صلح پرداخته است.