این مکتب معماری را بیشتر از صنعت، یک هنر می‌داند و به همین دلیل نه تنها از انبوه‌سازی و سری‌سازی اجتناب می‌کند؛ بلکه اصرار دارد که غیر قابل تعریف است. البته که این ادعا خیلی صحیح نیست، شاید در دهه‌های ابتدایی شکل‌گیری‌اش ارائه دادن تعاریف مشخص از آن سخت بود، اما حالا می‌توان نشانه‌هایی را برایش برشمرد تا خواننده بتواند به خوبی فرق یک ساختمان پست مدرن را از دیگر بناها تشخیص دهد.
نشانه‌های معماری پست مدرن این موارد هستند:
این سبک از معماری، تلاش دارد که طراحی بنا را با ویژگی‌های بومی و محلی گره بزند.
شکل‌های ساده هندسی مثل مکعب، هرم و استوانه را با رنگ و نورهای متضاد ترکیب می‌کند.
در تلاش است تا حسی از متافیزیک را به بیننده القا کند. هرقدر که شما با تماشا کردن یک ساختمان مدرن، پیشرفت‌های تکنولوژیکی و توسعه علم را در همان قامت احساس می‌کنید اما در این مورد چنین نیست، انگار قرار نیست خیلی حس زمینی بودن در شما ایجاد شود.
از عامه پسند بودن ابایی ندارد زیرا اگرچه هنری اصیل است و بر اندیشه‌های فلسفی استوار گشته، اما مردم کوچه و بازار هم از تماشای چنین ساختمان‌هایی لذت می‌برند.
استفاده از فرم‌های ارگانیک، قابل درک و قابل شناخت (در مقابل مدرنیست‌ها که همواره دوست داشتند آثاری مبهم خلق کنند).
استفاده از خطوط منحنی و بدون زاویه
توجه به تزئینات زیبا و رنگ‌های روشن و شاد
سعی بر بازگشت به گذشته و حتی گاها، فرار از آینده و حال
این در حالی است که برای مثال، ساختمان‌های کلاسیک کاملا به فرهنگی که در آن شکل گرفته‌اند وفادار هستند، یا در نوع مدرن آن آثار هنری تماما رنگ و بویی غربی دارند و تصور اینکه بخواهند از چند فرهنگ در کنار هم استفاده کنند، خیلی آسان نیست. البته مساله کثرت‌گرایی محدود به فرهنگ و قومیت و جامعه نیست، بلکه از نظر رنگ، بافت، جنس، نمای داخلی و خارجی، مواد اولیه بکار رفته و … شاهد این هستیم که طرح‌ها و ایده‌هایی نامتناسب و نامتناجس در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند.معماری پست مدرن از کثرت‌گرایی استقبال می‌کند. اگر به آثاری که بر‌اساس چنین مکتبی ساخته شده‌اند نگاهی بیندازید، کثرت‌گرایی را که در آن موج می‌زند، متوجه خواهید شد. مثلا ممکن است یک ساختمان از طرح‌های قدیمی و تازه الهام گرفته باشد، تزئیناتش بر‌اساس تزئینات ساختمان‌های شرقی و غربی شکل گرفته و یادآور هیچ فرهنگ یا قومی نباشد.از میان تمام معماران ایرانی، هوشنگ سیحون کسی بود که بیشترین انگیزه را برای کار در این حوزه داشت. پیشرفت هوشنگ سیحون موجب شد تا او بعدها «پدر معماری پست‌مدرن ایران» لقب گیرد