زمین موات
زمین های که توسط انسان تصرف نشده اند وسابقه عمران و آبادی نداشته و نشانه هایی از احیا و آبادی و تصرف دیده نمی شود.
بر اساس قانون مدنی این اراضی جزء اموال بدون مالک است و با عنوان مشترکات عمومی به تمامی افراد جامعه تعلق دارند و جز اراضی ملی است.
شرط موات بودن یک زمین این است که فاقد مالک بوده و نه در گذشته و نه در زمان حال هیچ گونه کشت و زرع و عمرانی در آن صورت نپذیرفته باشد.
دلایل اراضی موات
١- سابقه مالکیت خصوصی ان معلوم نباشد.
٢- سابقه به کشت و زرع و بنا و ابادی نداشته باشد.
٣- بالفعل مالک نداشته باشد.
ممکن است زمینی متعلق به شخصی باشد که سالیان سال است از کشت و زرع در آن امتناع می کند. چنین زمینی جزء اراضی موات محسوب نمی شود چرا که مالک دارد. و زمین بایر محسوب می شود.
اراضی معطل مانده ای که صاحبانشان از آن ها روی گردانده اند، با استناد به ماده یک قانون واگذاری و احیای اراضی و باغ ها و با توجه به ماده سه قانون زمین شهری به وسیله مرجعی تحت عنوان متولی تصرف به افراد واجد شرایطی که محروم هستند، اختصاص داده می شود.
اراضی موات شهری و اراضی موات روستایی یا اراضی موات غیر شهری زمین ها ی موات است که در محدوده قانونی و حوزه استحفاظی شهرها و شهرک ها و روستا ها قرار دارند.که سابقه احیا، و تصرف نداشته و به طور طبیعی باقی مانده اند.
برای اثبات مالکیت زمین بایر که موات محسوب گردیده ، باید ثابت نمود که آثار تصرف در آن عرصه قبل از سال ۵۸ وجود داشته است.که با استفاده از تفسیر عکس های هوایی امکان پذیر است.