ساختمان مرکزی سازمان ملل متحد
United Nations Headquarters
ساختمان سازمان ملل متحد در نیویورک، یک مجتمع ساختمانی است که نقش حیاتی در دیپلماسی بینالمللی دارد. این بنا فقط یک ساختمان اداری نیست، بلکه نمادی از همکاری جهانی و تلاش برای صلح است.
این مجتمع در منطقه “تِرِیتوری بینالمللی” در ساحل رودخانه ایست در محله منهتن نیویورک واقع شده است. این ساختمان در سال 1952 افتتاح شد.
ساختمان سازمان ملل فراتر از یک سازه، به عنوان یک مرکز استراتژیک برای حل و فصل مسائل جهانی، از حقوق بشر تا توسعه پایدار، عمل میکند.
اجزای اصلی و ساختار مجموعه ساختمان سازمان ملل متحد:
155 متر ارتفاع دارد. از چهار ساختمان اصلی تشکیل شده است که با طراحی مدرن معمار ساخته شده اند. این ساختمان به نماد سازمان ملل تبدیل شده است.
همه اجزای اصلی مجموعه ساختمان سازمان ملل متحد در یک ساختمان واحد قرار ندارند، بلکه از چندین بنای مجزا تشکیل شده است که به هم پیوسته هستند. این مجموعه شامل چهار ساختمان اصلی است:
* ساختمان دبیرخانه (Secretariat Building): این برج بلند شیشهای، نماد اصلی سازمان ملل است و دفاتر اداری را در خود جای داده است.
یک آسمانخراش شیشهای 155 متر 39 طبقه که دفاتر اداری سازمان ملل را در خود جای داده است. طراحی آن بر سادگی و کارایی تأکید دارد.
* ساختمان مجمع عمومی (General Assembly Building): این ساختمان با سقف گنبدی شکل، محل برگزاری نشستهای سالانه مجمع عمومی است.
محل برگزاری نشستهای سالانه و جلسات اصلی مجمع عمومی سازمان ملل. این بخش با سقفی گنبدیشکل و سالن بزرگی که میتواند تمام کشورهای عضو را در خود جای دهد، نمادی از وحدت جهانی است.
* ساختمان کنفرانس (Conference Building): این بخش، ساختمانهای مجمع عمومی و دبیرخانه را به هم متصل میکند و محل برگزاری جلسات شورای امنیت و سایر شوراهاست.
محلی برای برگزاری جلسات شورای امنیت، شورای اقتصادی و اجتماعی و سایر کمیتهها.
* کتابخانه داگ همرشولد (Dag Hammarskjöld Library): این کتابخانه در سال ۱۹۶۱ به مجموعه اصلی اضافه شد.
این چیدمان مجزا اما مرتبط، به گونهای طراحی شده است که هر بخش وظایف خود را به صورت مستقل و در عین حال در هماهنگی کامل با سایر بخشها انجام دهد.
ویژگیهای معماری و ساختاری
ساختمان سازمان ملل متحد در نیویورک، شاهکاری از معماری مدرن است که ویژگیهای ساختاری و فضایی منحصربهفردی دارد.
* طراحی بینالمللی: این مجموعه توسط تیمی از معماران برجسته از جمله اسکار نیمایر (برزیل) و لکوربوزیه (فرانسه) طراحی شد. این همکاری بینالمللی نمادی از هدف اصلی سازمان ملل است.
* ساختار اصلی: ساختمان دبیرخانه، با فرم مکعبمستطیل و نمای شیشهای، نمادی از شفافیت و سادگی است. این ساختمان با استفاده از فولاد و بتن مسلح ساخته شده و در زمان خود، یک نوآوری در ساخت آسمانخراشها به شمار میرفت.
* فضاهای داخلی: طراحی داخلی بر اصل کارایی و انعطافپذیری تأکید دارد. سالن مجمع عمومی، با شکلی گنبدی و بزرگ، فضایی برای گردهمایی تمام کشورهای عضو است. سالن شورای امنیت نیز با نقاشیها و تزئینات هنری، نمادی از صلح و امنیت است.
عوامل اصلی پروژه
* طراحی : طراحی توسط یک تیم بینالمللی از معماران برجسته، شامل معمار شهیر سوئیسی-فرانسوی، لکوربوزیه، و معمار مشهور آمریکایی، اسکار نیمایر انجام شده.
* پیمانکار اصلی و اولیه پروژه ساختمان سازمان ملل متحد، شرکت آمریکایی Turner Construction Company بود. این شرکت، که یکی از بزرگترین و شناختهشدهترین شرکتهای ساختمانی در جهان است، مسئولیت مدیریت و اجرای بخشهای اصلی پروژه را بر عهده داشت.
هزینه ساخت
بودجه اولیه برای ساخت این مجموعه حدود 65 میلیون دلار بود که با کمک یک وام بلاعوض از دولت ایالات متحده تأمین شد. این هزینه در آن زمان بسیار قابل توجه بود و نشان از اهمیت استراتژیک این پروژه داشت.
چالشهای فنی و مهندسی
چالش ها در ساخت ساختمان سازمان ملل متحد بسیار قابل توجه بودند، به ویژه به این دلیل که این پروژه پس از جنگ جهانی دوم و در یک دوره کمبود مصالح انجام شد.
چالشهای اصلی و راهحلها
* ساخت در بستر نرم رودخانه: محل انتخابشده برای ساخت، زمینهای باتلاقی و نرمی در نزدیکی رودخانه ایست بود. برای غلبه بر این مشکل، مهندسان از شمعکوبی عمیق استفاده کردند تا پی ساختمان را بر روی بستر سنگی زیرین محکم کنند.
* تأمین فولاد: در آن زمان، به دلیل جنگ، کمبود فولاد وجود داشت. دولت آمریکا با اختصاص سهمیه ویژه، این مصالح را در اختیار پروژه قرار داد تا ساختوساز طبق برنامه پیش برود.
* نمای شیشهای و مقاومت در برابر باد: طراحی نمای شیشهای ساختمان دبیرخانه، نیاز به محاسبات دقیق برای تحمل فشار بادهای شدید در نیویورک داشت. مهندسان با استفاده از قابهای فلزی مستحکم و شیشههای با کیفیت بالا، پایداری سازه را تضمین کردند.
* سیستمهای مکانیکی و برقی: به دلیل ابعاد بزرگ و کاربری خاص ساختمان، نیاز به سیستمهای پیشرفته تهویه، گرمایش و برقی بود. این سیستمها بهگونهای طراحی شدند که کارایی بالایی داشته و برای مدت طولانی قابل استفاده باشند.